Decydujące starcie

 Udało się! Jest wcześniej - tak jak chciałam. Zapraszam na decydujące starcie!
~ Cameleon


- Maureen. - chłopak skinął mi głową.
- A więc ty znasz moje imię ,a ja twojego nie. Nie uważasz ,że to nie fair , Rick? - powiedziałam z sarkazmem.
- Maureen ja ci wszystko ...
- Wytłumaczę? Sorry , ale ten tekst jest strasznie okepany. - odwróciłam się do wyjścia.
- Moj ojciec jest Śmierciożercą , przyznaję.
- Wiem. - rzekłam choć dopiero teraz zyskałam pewność.
- Ale ja nim nie jestem.
- Doprawdy!? - wzięłam go za rękę i podciągnęłam mu rękaw koszuli.
- Widzisz?
- Nie obchodzi mnie to.
- A mnie obchodzi to co o mnie myślisz.
- Chcesz wiedzieć!? - odparowałam. - Myślę ,że jesteś zakłamanym , tchórzliwym , zdradliwym draniem. - wysyczałam. - Mój brat przedstawił mi cię jako swojego przyjaciela - Raidena. Moje przyjaciółki przedstawiły cię jako przyjaciela Chevy'ego - Ricka. A teraz ja przedstawię cię tobie - zdrajco. To są twoje trzy postacie. Dwie pierwsze tylko udajesz , okłamując samego siebie i innych. Jednak tak na prawdę jesteś tyn trzecim - oszustem bez pasji. Sam nie wiesz kim jesteś i kim chcesz być. Ja widzę w tobie tchórza , który stara się unikać własnego przydziału , by inni go zaakceptowali i by zaakceptował sam siebie. To jesteś ty. - wzięłam go za drugą rękę , podwinęłam rękaw. Moim oczom ukazał się Mroczny Znak.
 Wybiegłam z piwnicy zostawiając gitarzystę bez słowa. Gdy dotarłam na górę , na korytarzu czekał David.
- Jak poszło?
- Co?
- Rozmowa z Rickiem. Co ci poradził?
- Nic konkretnego. - odparłam wymijająco. - Gdzie mam spać?
 Dave wskazał na pokój obok swojego. Ziewnął i poszedł spać. Ja również zniknęłam w moim pokoju. Był urządzony w takim samym stylu jak reszta domu , lecz minimalistycznie. W prawym rogu obok okna stało łóżko ,a naprzeciw niego biórko i szafa. W niej znalazłam mój kufer. Ubrałam się w piżamę i zasnęłam. Gdy we śnie widziałam ojca Raidena , miałam ochotę ostro mu przywalić.
 Rano wszystko było już dobrze. Wstaliśmy o 7:00 , zjedliśmy śniadanie ,a potem Chevy zagonił nas do ćwiczeń. Najpierw trenowaliśmy na gotowych utworach. Przy obiedzie jednak zaczęliśmy myśleć nad własnym kawałkiem. A nie przyszło to od razu. Musieliśmy poćwiczyć jeszcze teorię. Wtedy też przypomnieliśmy sobie ,że musimy wysłać zgłoszenie ,a w nim nazwę zespołu. Myśleliśmy chwilę. W pewnym momencie David rzucił Black Cat i tak nam się spodobało ,że od razu przystaliśmy na tą propozycję.
 Ale musiał minąć jeszcze tydzień prób i zajęć zanim nasza piosenka zaczęła się kształtować. Po tygodniu mieliśmy całość jednak do ostatniego tygodnia jeszcze się zmieniała.
 To był pracowity miesiąc. Wstawanie o 6:00 , chodzenie spać o 24:00 , godzinne zajęcia i jeszcze więcej ćwiczeć gry. Chevy wkużał nas do granic możliwości. Wiele aktów powtarzaliśmy godzinami. Sasha miała odciski na palcach , ja i David wytarte kostki i zniszczone paznocie. Holon dostawała bólów głowy od ciągłych zmian i kontrolowania wszystkiego z bratem. Musieli ogarnąć mnóstwo mugolskiej technologii. Czytali regulamin wiele razy , żeby móc zmienić Davidowi głos tak aby nas nie zdyskwalifikowali. Tak jest Dave został naszym wokalistą. Na szczęście w końcu im się udało.
 Przez ten wyczerpujący miesiąc żyliśmy w studiu. Jedliśmy w nim , cały czas trenowaliśmy ,a raz nawet spaliśmy. Jonathan znosił nam na dół jedzenie , które da się zjeść szybko i nie upaćkać przy tym sprzętu. Więc żyliśmy głównie na schabowych z ziemniakami. Pycha!
 Ten długi miesiąc oddzielający nas od dnia konkursu przeminął tak szybko ,że nawet nie zauważyliśmy kiedy. Dopuki Holon nie wparowała do studia wrzeszcząc w niebogłosy "To dzisiaj! To dzisiaj!". Dopiero po chwili zrozumieliśmy o co jej chodzi.
- To co młodzi? - zapytał Chevy pochłaniając fasolkę o smaku fistaszków - Na co czekacie? Do roboty!
 Jak tornado wybiegliśmy na górę po kufry. Holon z bratem spakowali instrumenty do torby opatrzonej zaklęciem zmniejszająco - zwiększającym. Piętnaście minut później wszyscy zebraliśmy się na podjeździe przed domem.
- Gotowi? - nie czekając na odpowiedź Chev deportował nas do Oare.
 Gdy wywirowało nas przed moim domem wstrzymałam oddech. Dopiero teraz poczułam ten miesiąc rozłąki. Porzuciłam kufer i co sił  w nogach popędziłam do domu. Otworzyłam z hukiem drzwi i wparowałam do kuchni
- Maureen! - Zella poderwała się z krzesła i wskoczyła mi na ręce. W jej ślady poszła Aella.
- O matko! Zazić ze mnie! Nie macie już pięciu lat.
- Maureen! - ze schodów zeskoczył Marven i również się do mnie przytulił. Poczułam od niego dziwny zapach. Damskich perfum.
- Czym ty śmierdzisz? - pokręciłam nosem.
- Marven ma dziewczynę! - szepnęła mi Zella do ucha.
- Wcale nie! - zaprzeczył mój brat czerwony na twarzy.
- Nie teraz. - powiedziała mama.
 Dopiero teraz przecisnęła się pomiędzy bliźniaczkami. Ona uścisnęła mnie najmocniej.
- Kogoś mi brakuje. - powiedziałam zagadkowo.
- Marilyn jest na dworze. - Aella wskazała na stolik na tyłach domu.
 Wyszłam do niej. Siedziała na jednym krześle ,a na drugim miała położoną obandażowaną nogę.
- Marilyn , co się stało?
- Oh cześć! Tylko się rozcięłam.
- Na pewno?
- Tak. Cieszę się, że cię wróciłaś.
- Ja też.
- Maureen Moisson! - usłyszałam krzyk. Sasha wyszła z domu taszcząc mój i swój kufer.
- Ups.
- Nigdy więcej nie uciekaj jeśli nie zamierzasz zabierać ze sobą kufra.
- Przepraszam.
- Spoko widać ,że tęskniłaś.
- Maureen , Maureen! - moja ukochana siostra psotnica weszła do ogrodu siedząc Chevy'emu "na barana".
- Zella! Zostaw biednego Chevy'ego. Wiesz ile on się narobił przez ten miesiąc?
- Pewnie dużo. - przyznała zeskakując na trawę. - Ale musicie coś zobaczyć.
 Wzięła mnie za rękę i wyprowadziła przez pokryte rdzą drzwiczki. Gdy tylko minęliśmy zaniedbany żywopłot , zobaczyłam coś czego się absolutnie nie spodziewałam. Na naszym polu stała scena!  A najlepsze było to ,że transparent przyczepiony do jej dołu głosił Muzyczny Konkurs Talentów.
- Co? Jak ... ? - nic innego nie mogłam z siebie wykrztusić.
- Tak to. Nie mieli gdzie zorganizować konkursu , bo teatr się wycofał. Myśleli ,że konkurs trzeba będzie odwołać. - wyjaśnił Marven. - Ale zaproponowałem Meghan .że mogą to zorganizować tutaj. Zapłacą nawet mamie za wypożyczenie miejsca i pomoc i przygotowywaniach.
- To świetnie!
 Marven zaprowadził nas bliżej sceny. Krzątało się tam już parę ludzi od sprzętu. Konkurs miał się rozpocząć za cztery godziny.
 Przy stanowisku z informacją siedziała Meghan. Co chwilę ktoś do niej podchodził. Po chwili nas zauważyła i pokazała abyśmy do niej podeszli.
-Maureen , miło cię znów widzieć. To jest David jeśli mnie pamięć nie myli. A ten młodzieniec i te panienki?
- To jest Sasha - nasza perkusistka , Holon- pianistka oraz jej brat Chevy - nasz nauczyciel i technik.
- Miło mi poznać. Jestem bardzo ciekawa waszego występu. Powodzenia.
- Dziękujemy. I nawzajem.
 Wróciliśmy jeszcze do domu poćwiczyć przed występem. Gdy nadeszła pora , przebraliśmy się , wzięliśmy sprzęt i ruszyliśmy pokazać co potrafimy.
 Gdy już wszyscy się zeszli Meghan podziękowała wszystkim za przybycie , mamie za pomoc w zorganizowaniu ,a uczestnikom za to ,że się w ogóle zgłosili. Potem dodała jeszcze mowę i mogliśmy przejść do tego po co się tu zjawiliśmy - rywalizacji.
 Uczestnicy występowali w przypadkowek kolejności. My mieliśmy numer 12. Obejrzeliśmy występy paru solistów i duetów. Jedni byli świetni , inni mniej. Przyznam ,że baliśmy się konkurencji. Ale w końcu przyszła kolej na nas.
 Weszliśmy na scenę rozstawić sprzęt. Chevy zebrał nas za kulisami i powiedział :
- Dotarliśmy to tego momentu. Ćwiczyliście bardzo zawzięcie przez cały miesiąc. Teraz przyszedł czas zaprezentować co potraficie. Zróbcie to. - zakończył odchodząc.
 Denerwowałam się. Poprawiłam moją koszulkę z Linkin Park i skórzaną kamizelkę. Spojrzałam na publiczność. Mama , Zella , Aella , Marven , Marilyn i Chevy trzymali za nas kciuki. Nie mogłam ich zawieść.
 Zaczęliśmy grać. Przypominałam sobie czego uczył nas Chev. Skupiałam się na muzyce i grałam tak jak powinnam. Wsłuchiwałam się w głosy David'a i starałam się skoncentrować. Nie myślałam o niczym innym niż o muzyce. Zespoiłam się z tą melodią w ten sposób ,że ręce (wyćwiczone po wielogodzinnych próbach) same wiedziały jak mają grać. To było niesamowite.
 Gdy skończyliśmy zdałam sobię sprawę ,że w ogóle się nie stresowałam. Zebraliśmy instrumenty i zeszliśmy ze sceny. Dołączyliśmy do mojej rodziny.
- Byliście świetni. - pochwalił nas Marven.
- Czadowo! - powiedziały bliźniaczki jednocześnie.
- Dobra robota. - dodała Marilyn.
- Nieźle was wyszkoliłem. - stwierdził nieskromnie Chevy.
- Jestem z ciebie dumna.
 Te słowa znaczyły dla mnie najwięcej. W tych słowach było najwięcej szczerości. Te słowa powiedziała moja mama ze łzami w oczach. Wpadłam jej w ramiona. Długo stałyśmy złączond w uścisku. Gdy już się oderwałyśmy od siebie , mama wytarła mi łzy. Bez zbędnych słów wróciłyśmy do ogladania reszty uczestników.
 Gdybym ja miała być sędzią miałabym wielkie problemy żeby wybrać najlepszych z tylu świetnych uczestników. Jednak po półgodzinnej przerwie na naradę jury ogłosiło wyniki.
- Słyszeliśmy dzisiaj trzydziestu bardzo utalentowanych artystów. - zaczęła Meghan. - Jedni byli lepsi , drudy gorsi. Ale zwycięzca może być tylko jeden. A jest nim ...