Cienie przeszłości

Hej!
 Na początku muszę ostrzec, że w poprzednim wpisie pomyliłam imiona. Imię mamy Maureen brzmi Liena, a Lizandra to siostra jej ojca. Poprawiłam to w tamtym wpisie, ale jeszcze przypominam. Tutaj jest poprawna wersja. Mam nadzieję, że mi wybaczycie to zamieszanie. Żebyście wszystko na pewno dobrze ogarnęli dodam rodziców i ciocię Maureen do spisu.
 Kurcze ta ankieta bardzo mi się przydaje! Na razie (poza moimi kochanymi 6 czytelnikami, którzy komentują) mamy wyniki następujące: 3 osoby wolą nie wypowiadać swojej opini, ale czytają, 2 osoby chętnie by mi dały w twarz, a jedna wpadła na chwilę (mam nadzieję, że Ci się spodoba)
 A teraz już nie przedłużając zapraszam do czytania (Czy ktokolwiek w ogóle cztyta ten zazwyczaj przydługawy, nudny wstęp?)

 Gdy skończyłam wizytę u Mary (przepędzona przez panią Pomfrey) postanowiłam, że odprawię mój szlaban teraz, a wieczorem będę mogła imprezować z innymi. Zeszłam więc do Filcha i poprosiłam o sprzęt. Woźny spojrzałspojrzał na mnie jak na wariatkę, ale powiedział tylko żebym nakarmiła sowy jak już skończę myć łazienki na 4 piętrze. Więc wyposażona w mopy, szczotki i inne takie ruszyłam na wojnę z łazienkami. Nie szło mi najgorzej. W miarę szybko uporałam się z kiblami i przed 16 poszłam nakarmić sowy.
 Jednak nie mogłam się oprzeć i sprawdziłam czy portret taty nadal tam jest. Zastanowiłam się czemu obraz się nie rusza jak wszystkie w świecie czarodziejów. Gdy wyjęłam postret ze skrytki tata miał inną pozycję. Opierał się o miotłę i patrzył w lewą stronę. Chciałam z nim porozmawiać, bardzo. Straciłam go będęc jeszcze małą smarkulą i nie pamiętałam go prawie. Z bijącym sercem przemówiłam do obrazu.
- Tato?
 Nagle obraz się zmienił. Pojawiła się na nim Wielka Sala. Profesor McGonnagal wyczytuje z listy Lizandrę Bletchley. Moja ciocia siada na stołku. "SLYTHERIN!". Potem Revelin Bletchley. On również trafia do domu węża. Obraz znów się zmienia. W ramie widzę mojego tatę i ciocię naśmiewających się Gryfonów i robiących im głupie dowcipy. Nie są jednak sami. Towarzyszą im Gannert i Fredrica Wood. Znów zmiana scenerii. Ślizgoni w Pokoju Wspólnym rozmawiają o Sami-Wiecie-Kim. Niektórzy chcą się do niego przyłączyć. Mój tata i ciocia też. Następnie ukazuje się scena kiedy tata jest w czwartej klasie. Spotyka moją mamę przydzieloną do Ravenclaw. Zaprzyjaźniają się w sekrecie. Tata dowiaduje się, że mama jest mugolaczką. Ale już za późno. Zakochał się w niej. Dzięki znajomości z mamą, Bletchley zmienia poglądy. Spotykają się w tajemnicy. Liena mówi mu, że jest bardzo odważny i powinien odwrócić się od swoich przyjaciół którzy są miłośnikami Czarnego Pana. Tata jednak postanawia wszystko ukrywać. Gdy Voldemort upada są w piątej klasie. Ślizgoni jednak nadal wierzą, że ich Pan się odrodzi. Tata nie chce ryzykować. Zrywa z moją mamą. W głębi serca bardzo tego żałuje, ale myśli, że ją chroni. Potem próbuje nawrócić ciocię Lizę. Udaje mu się. Oboje w końcu wydostają się ze złego towarzystwa. Na koniec OWUTEM'ów całuje Lienę prosząc o wybaczenie. Otrzymuje je. Po skończeniu szkoły tata i Lizandra zmieniają nazwisko. Tata żeni się z mamą, a ciocia zakochuje się u mugolu i też za niego wychodzi. Wszystko układa się dobrze dopuki Czarny Pan nie powstaje. Revelin i Liza bez zastanowienia wstępują do Zakonu Fenixa. Jednak cienie przeszłości chcą ich dopaść. Gannert i Fredrica nie przychodzą na nasze pole przypadkiem. Zastawiają na mnie i Saden pułapkę. Palą nasze pole pragnąc pokazać bliźniakom Bletchley, że stanęli po złej stronie. Obraz gaśnie i znów pojawia się mój ojciec.
 Nie mogę uwierzyć. Cała historia zaklęta w tym obrazie. To wyjaśnia wszystko. To jest to czego szukałam. Wyjaśnienie.
 Ale teraz, nie wiem czy jestem w lepszej czy gorszej sytuacji. Czy mam to pokazać Marvenowi? A Marylin? Bliźniaczkom raczej nie. Ale co ja mam zrobić? Wiedza zobowiązuje. To przerażające.
 Wtedy nagle drzwi sowiarni otworzyły się z trzaskiem. Do sowiarni wszedł ten który zawsze tu jest. Raiden. Szybko schowałam portret pod półkę.
- A ty znowu tu? - zaśmiał się kpiąco. Wtedy zauważył obraz za moimi plecami. - Co tam chowasz?
 Nie odpowiedziałam na jego pytanie. Wstałam i wymaszerowałam z pomieszczenia. Gdy mijałam chłopaka w drzwiach, złapał mnie za ramię.
- Maleńka! Musisz w końcu przejrzeć na oczy, że to ja i ty jesteśmy sobie przeznaczeni. Rzuć szkołę. Ucieknij. Ze mną.
 Mówiąc ostatnie słowa mocniej ścisnął mnie za rękę. Cały czas patrzył mi głęboko w oczy.
- Też miałeś ten sen? - zapytałam ignorując jego wypowiedź.
- Ten o meczu Quidditcha? Tak. Przecież wiesz, że dzielimy sny. Jesteśmy na siebie skazani kotku. - uśmiechnął się jednym kącikiem ust.
- To byli ... - powiedziałam z drżącymi z emocji wargami. Ślizgon przypatrywał mi się wyczekująco. - Nic. - nagle uśmiechnęłam się sztucznie i wybiegłam z sowiarni.
 Pobiegłam na dół do Pokoju Wspólnego. W środku na jednej z kanap siedział David. Wpadłam mu w ramiona. Płakałam.
- Hej kochanie. Co się stało? No hej. Nie płacz już. No co jest? Czy ktoś coś ci powiedział? To Raiden?
- Nie. - wysmarkałam mu się w koszulę, w niebieskie paski którą mu kupiłam na święta rok temu.
 On czule pogłaskał mnie po głowie. Ja nadal rozpaczałam myśląc o przeszłości. Nagle odsunął mnie od siebie. Potrząsnął moimi ramionami i zapytał czemu nie odpowiadam. Bolało mnie to jak ściskał moje barki. Wtedy Holon podeszła i dała Dave'owi w twarz. Wyrwała mnie z uchwytu chłopaka i zaprowadziła do dormitorium.
 Położyłam się na łóżku. Starałam się oddychać spokojnie. W końcu przeszedł mi płacz i moglam opowiedzieć przyjaciółce wszystko. Wczorajszy sen, odnalezienie obrazu, jego dzisiejszą zmianę. Dziewczyna słuchała mnie uważnie i nie przerywała mojej wypowiedzi, a gdy kończąc opowieść o portrecie znów się rozpłakałam przytuliła mnie bym mogła wylać łzy na jej sweterek. Do pokoju weszła Ricci. Na nasz widok wywróciła oczami i powiedziała jakiś - pewnie jak zwykle kąśliwy - komentarz. Holon bez zastanowienia cisnęła w nią Drętwotą. Nasza lokatorka wylądowała w łazience. Nie miałam siły jej upomnieć.
 Po paru minutach doszłam w końcu do siebie. Podziękowałam Holon, a ona dała mi jeszcze jedną husteczkę. Derulo wyszła parę minut temu, więc poszłam do łazienki i ochlapałam twarz wodą. Na spokojnie wróciłam do pokoju i razem ze Ślizgonką zastanawiałyśmy się nad znaczeniem obrazu.
- Mama nic nam nie powiedziała. Mam wymyślone nazwisko.
- Zrobił to by go nie znaleźli. - przypomniała.
- Teraz wszystko nabiera sensu. Zaplanowali podpalenie naszego pola. Zemsta. Tylko to się dla nich liczyło.
- To już nie ma znaczenia. Było minęło. Teraz przynajmniej znasz prawdę.
- Znam, ale nie wiem czy powinnam powiedzieć Marven'owi.
- Myślę, że chciałby wiedzieć.
- Więc idę.
- Wróć szybko, Miles robi imprezę. - dodała gdy wychodziłam.
 Pobiegłam do góry. Po drodze natknęłam się na Brandona.
- Brandon!
- Hej. Fajnie cię Maureen. Gdzie tak pędzisz.?
- Przekaż Marven'owi, że ma natchmiast pobiec do Skrzydła Szpitalnego.
 I to mówiąc pobiegłam dalej. Do sowiarni. W środku na szczęście nie było Raidena (jakaś nowość). Szybko odnalazłam portret i ile sił w nogach popędziłam do Marylin.
 Gdy weszłam przy jej łóżku już stał Marv. Oboje mieli zmartwione miny. Gdy brat mnie zobaczył natychmiast do mnie podbiegł. Złapał moją twarz i obrócił kilka razy. Widząc, że nic mi nie jest zauważył obraz w mojej ręce.
- Skoro nic ci nie jest, to po co kazałaś mi tu biec na złamanie karku i czym jest ten obraz?
- To jest portret Revelin'a Bletchley.
 Usiedliśmy na łóżku obok Mary, a gdy dotknęłam płótna obrazu, zmienił się pokazując to co ja zobaczyłam wcześniej. Oglądali to ze zdziwieniem i szokiem. Marvena chyba najbardziej zdziwił status krwi mamy. Marylin natomiast najbardziej przeraziła aię tym, że jej matka była najlepszą przyjaciółką Fredrici. Gdy skończył się pokaz, obraz wrócił do normy, a ja spojrzałam na swoich krewnych z pytaniem w oczach.
- Myślicie, że powinniśmy powiedzieć bliźniaczkom? - wypowiedziała moje wątpliwiści Marylin.
- Raczej nie. Ale sądzę, że powinniśmy napisać do mamy.
- I co tam napiszesz? Hej mamo, może zapomniałaś nam powiedzieć, że nasze nazwisko jest zmyślone? A tak poza tym to co u ciebie? - zapytałam przesłodzonym głosem.
- Ale musimy coś zrobić. - upierał się Krukon.
- Już wiesz wszystko. Nikt ci nie kazał zaraz o tym trąbić.
- Racja. Ale czuję, że muszę to jakby do końca wyjaśnić.
- Nie ma co wyjaśniać. Chcesz zatrzymać obraz?
- Nie. A tak w ogóle to skąd go wzięłaś?
- Znalazłam w sowiarni jak sprzątałam.
- To go wezmę.
- Ok. Ja idę. - pożegnałam ich i poszłam do lochów na imprezę.
 Gdy weszłam w Pokoju Wspólnym już wrzało. Wszyscy tańczyli i popijali kremowe piwo. Przynajmniej większość. Holon stała obok Miles'a przy stanowisku DJ'a. Seth i inni kumple z dormitorium Dave'a urządzili sobie w koncie zawody picia piwa na czas. Matoły. Avalon jak zwykle stała i piła wodę z ogórkiem rozmawiając przyjaźnie ze starszymi dziewczynami. Blondyna 2 właśnie przechodziła pod kijkiem próbując pokonać wszystkich w limbo. Nawet Derulo dobrze się bawiła tańcząc z Terrym - Ślizgonem z szóstej klasy. Przedzierając się przez ten tłum próbowałam trafić do Holon. Zanim jednak dotarłam do przyjaciółki zatrzymał mnie David. Odciągnął mnie za jedną z wielkich zasłon zakrywających okna wychodzące na jezioro.
- Przepraszam kochanie. - zaczął. Pominęłam to, że nie lubię jak mnie tak nazywa (jak zwykle). - Ja ... Po prostu nie umiem nad sobą zapanować gdy jesteś smutna. Chciałem wiedzieć co się stało by móc ci jakoś pomóc. Holon powiedziała, że chodziło o jakieś sprawy rodzinne. Chcesz mi o tym opowiedzieć? - pokręciłam przecząco głową. - Dobrze, nie będę cię naciskał. Masz ochotę potańczyć, czy się całować?
- Najlepiej jedno i drugie. - powiedziałam zawadiacko.
 Wyszliśmy na parkiet do wszyatkich. Zatańczyliśmy do Beggin'. Potem Holon namówiła Miles'a by puścił OneRepublic All the Right Moves. My w świecie czarodziejów też jesteśmy zapoznani z mugolską muzyką.
 Następny tydzień szybko nam przeleciał mimo tego, że nadal codziennie musiałam odprawiać swoją karę czyszcząc z bratem kible. Jednak po całym dosyć pracowitym lecz przyjemnym tygodniu, nadszedł czas na pierwszy mecz Quidditcha w sezonie - Ravenclaw vs. Gryffindor.